Pieter trouwde op 18 december 1796 in Amsterdam Stadhuis [DTB 963 pag.118] met Diena Minke, ongeveer 19 jaar oud, nadat zij op 25 november 1796 in Amsterdam in ondertrouw zijn gegaan [DTB 641 pag.452]. Pieter woonde in de Bakkerstraat bij de Botermarkt bij zijn vader die getuige was. Diena woonde op het Rokin, haar ouders waren dood en de zus van Pieter was haar getuige. Geen van de echtelieden konden met hun naam ondertekenen. In de huwelijksakte van zijn zoon Pieter in 1830 kan hij wel tekenen.

Diena is geboren in 1773 [na 5 december] in Amsterdam. Er is van haar geen geboorteakte te vinden en haar ouders zijn onbekend. Bij de ondertrouw was ze 23 jaar. Diena is overleden op 5 december 1829 om 18:00 in Amsterdam, 55 jaar oud. Van het overlijden is aangifte gedaan op 7 december 1829 [Register 10 folio 111].

Omdat de ouders van Diena onbekend zijn, is het ook niet mogelijk om de vernoeming precies vast te stellen. Het is waarschijnlijk dat de moeder van Diena "Maria" heette, maar de vernoeming kan ook naar de moeder van Pieter verwijzen. Het was gebruikelijk om na een jong overleden kind een volgend kind op dezelfde wijze te vernoemen; dat is bij dochter Dina gebeurd. In de naamgeving van de dochters komt ook verwijzing naar vader Christiaan voor. Zijn enige zoon vernoemt hij naar zichzelf.

Pieter is overleden op 28 oktober 1843 om 14:00 in Amsterdam, 69 jaar oud [Register 7 folio 178]. Van het overlijden is aangifte gedaan op 31 oktober 1843 door zijn zoon, Pieter de onderwijzer, en schoonzoon Guilliaume Philip Dupont, kramer. Het sterfhuis van Pieter was op de Keizersgracht nº8.

Uit de geboorteakte van zoon Pieter in 1812 blijkt dat Pieter van Solt sr van beroep kruiersbaas was en op de Herengragt bij de Spiegelstraat Nº155, Canton Nº4 woonde. Pieter van Solt was ook volgens alle andere van hem bekende akten "kruiersbaas". Omdat zijn broer Willem ook kruiersbaas was, is het waarschijnlijk dat zij samen een bedrijf van verhuizen, transporteren, bedienen etc. uitoefenden. In tegenstelling tot de verwachting was 'de kruier' niet ingedeeld bij het gilde van de sjouwers of slepers, maar had het zich ontwikkeld als nevenwerkzaamheid van 'schoenlappers'. Hoewel in 1570 een bepaling werd afgekondigd, dat voortaan alleen poorters schoenen zouden mogen lappen, werd pas in 1590 een werkelijk gilde opgericht. In 1748 dienden 53 gildebroeders, waarvan verschillende de kunst van het schrijven niet machtig waren, een rekest in bij het gerecht naar aanleiding van de wantoestanden, die in het gilde heersten. De overlieden werden er door hen van beschuldigd de ordonnanties, die in een koperen bus werden bewaard en niet in druk te krijgen waren - een zeer uitzonderlijke toestand, daar vrijwel alle gilden hun ordonnanties in kleine boekjes hadden laten afdrukken, welke bij het intreden door alle leden voor enkele stuivers werden aangeschaft, opdat zij zich goed op de hoogte van de keuren konden stellen - aan niemand ter inzage te willen geven. De overlieden zouden daarenboven ook niet-poorters als gildeleden aannemen en geen zorg dragen voor een behoorlijke inning van contributies, toen jaarzangen geheten. Het rekest van de ontevreden gildebroeders leidde tot niets; er was waarschijnlijk weinig aan de misstanden te verhelpen. Met de expansie van de handel in de toch al economisch zeer zwakke18^e eeuw en de daaruit voortvloeiende internationale concurrentie bleek het voordeliger om schoenen te importeren dan deze hier te lande te maken. Schoenmakers gingen er ook het repareren, 'schoenlappen', bij doen en dat werd een nieuwe concurrent. Door de veelvuldige contacten met mensen werd de schoenlapper in de 17^e eeuw een soort boodschapper en klusjesman, 'kruier', omdat het wegbrengen van spullen met de kruiwagen geschiedde. Het kruiersbedrijf gold toen dus zeer bepaald als nevenberoep voor de schoenlappers. Ook anderen traden echter als kruiers op en daarom deden in 1740 de overlieden een poging het schoenlappergilde tevens tot kruiersgilde gepromoveerd te krijgen, zodat iedereen die één of meer kruiwagens bezat met de bedoeling voor anderen goederen te kruien, lid zou moeten worden. De stad voelde in de 18de eeuw echter weinig meer voor het vestigen van nieuwe monopolies. Het verzoek van de overlieden werd afgeslagen en het kruien bleef dus een vrij beroep, al werd het voornamelijk door schoenlappers beoefend. Rijk waren de meeste kruiers echter niet. In het belastingkohier van 1742 komt geen kruier en evenmin een schoenlapper voor. Als de kruiers bijverdiensten zoeken, wat meestal niet nodig is, is het als concurrent van de aanspreker of de schoorsteenveger. Dat waren dan ook zaken, die meer in de lijn van de dienstverrichtingen der kruiers lagen dan het schoenlappen. Tijdens de Franse tijd was de betekenis van een gilde nihil geworden. In de 19^e eeuw blijken er al grote kruierijen te zijn, want sommige kruiers houden er vaste knechts op na, soms wel vier of meer, die 4 of 5 gulden in de week verdienen. Andere kruiers hebben slechts één losse knecht, die ze ²/₃ van het verdiende geld geven.

De Amsterdamse kruier staat op een aparte plaats, indien we de artikelen en citaten mogen geloven. Bij de 19^e eeuwwende was het kruiersbedrijf behoorlijk uitgegroeid en tot een soort onderneming geworden. Amsterdamse verhuisondernemingen verwezen in de 20^e eeuw nog in hun naam naar de herkomst uit het kruiersvak. Onderstaand zal aan de hand van publicaties een schets worden gegeven van het kruiersberoep dat in het bedrijf van Pieter en Willem werd uitgeoefend, zonder dat alles ook in dat bedrijf werd gedaan.

Een kruier was, getuige oude prenten, een man die in een pothuis woonde, een kruiwagen bezat en daarmede voor een schappelijk prijsje kleine vrachten vervoerde. Pothuisjes waren niet altijd kleine onderkomens, zoals blijkt uit de huidige vestiging van de Kunsthandel 't Pothuisje 403 op de hoek van de Herengracht en de Beulingstraat. Een kruier die factotum werd, werd belast met het vervoer van kostbaarheden als familiezilver en porselein, hij moest vaak heel grote bedragen van de bank halen of erheen brengen, hij was ook de man die des avonds de jonge dochters van de partijtjes haalde, waarvoor speciale tarieven bestonden. "De jongejuffrouw gehaald en aangekleed" betekende niet, dat de kruier haar had aangekleed, maar dat hij voor dit karweitje zijn duffelse jas aangetrokken had en zijn hoge hoed had opgezet. Kosten een kwartje. Was de man gewoon in buis en pet ["niet aangekleed"] gegaan, dan kostte het een dubbeltje minder, evenals wanneer de jongedame geen lust had, mee te gaan. In die tijd was het voor menige ouder een hele geruststelling te weten dat de vertrouwde kruier de dochters afhaalde van partij of dansavond. Bovendien waren, vooral in de kleinere burgerstand, de kruiers geliefd als informatiebron over de betrouwbaarheid en de solvabiliteit van huwelijkspretendenten, de soliditeit van de klanten, die op rekening kochten en leveranciers e.d. Hein de Kruier had vaste termen, die op de schaal der betrouwbaarheid voorkwamen, zoals: "Voorzichtigheid aan te bevelen; afblijven; redelijk goed; goed van betalen; puik als de Bank, enz.". Kruiers kwamen overal, wisten van alles en iedereen wat, zetten hun ogen en oren goed open en lieten zich uiteraard ook voor deze diensten, zij het matig, betalen. Geen wonder dat dergelijke kruierszaken, als zij een goede roep genoten, tientallen jaren aan één adres gevestigd bleven en vaak van vader op zoon overgingen.

De kruier moest het van zijn betrouwbaarheid hebben. Een bijzondere anekdote wordt verhaald over het bezoek van de Duitse Keizer op 13 juli 1781 incognito onder den naam van graaf von Falkenstein aan Amsterdam, alleen vergezeld door twee volgelingen, generaal de Tercy en baron von Reischach; op zoek naar hun logement, "Het Wapen van Amsterdam" een kruier met een beladen kruiwagen tegenkwamen; zij vroegen hem hun den weg te wijzen en boden een goeden fooi, maar zelfs voor veel geld was de man daar niet toe te vinden, hij moest en zou eerst zijn vrachtje gaan bezorgen.

Het dienstenpakket van de kruier was uitgebreid. Hij bracht de rekeningen van de dokter rond en de patiënten moesten bij de dokter aan huis komen betalen. De kruier was dichtbij. Op een hoek van de Vondelstraat had de kruier Krebber zijn hokje; hij was daar steeds te ontbieden voor alle mogelijke boodschappen en moest altijd komen om de was op of af te hijsen, wanneer die bezorgd of gehaald werd. Elk huisgezin had zijn vaste kruier op de hoek. Aan "kruien" werd weinig gedaan, méér aan boodschappen lopen. Wilde men grootouders, kennissen, echtgenoten, iets meedelen of vragen, waarop "bescheid" nodig was, dan werd er een kort briefje geschreven, keurig in strikvorm opgevouwen en dan moest de dienstbode de kruier roepen, die dan "schielijk" de boodschap wegbrengen en "op antwoord" wachten moest. Ze waren altijd op hun post, "eerste hulp bij ongelukken", vertrouwd met de adressen, en eerlijk als goud; - voor de kantoren liepen ze vaak met grote geldsommen. Zelfs miljoenen aan waarde - het is al meermalen voorgekomen - worden hem met een gerust hart overgelaten. Die "eerste hulp bij ongelukken" was ook heel letterlijk. Na een ongeluk werden personen in een tweewielig karretje met wit linnen overdekking vervoerd. De politiebureaus die er ruimte voor hadden bezaten een dergelijk karretje. Was er een ongeluk gebeurd, dan werd een dergelijk karretje van een bureau gehaald, dan een kruier - was deze niet thuis dan zijn vrouw – opgescharreld die het "vrachtje" doen onder geleide van een agent naar het gasthuis bracht. Wanneer het ongeluk niet goed was afgelopen moest de kruier ook weer komen opdraven om op een raderbaar in vliegende haast onder politiebegeleiding het gasthuiskarretje naar de Westerbegraafplaats te brengen, om daar zijn last in het lijkenhuisje neer te leggen. Hij was een Manusje-van-alles niet alleen voor verhuizingen en meubeltransporten. Hij haalt kolen, verhuist en haalt kopij voor de pers [met inbegrip van de koerslijsten der beurs], maar weet eveneens, met discretie, als postillon d’amour op te treden. Hij waakt over een vederlicht pakje met een zoet geheim, maar evengoed over brandkast of vleugelpiano, als die bijgeval uit- of ingehesen moeten worden. Hij verzorgt paspoort en schouwburgkaarten, is van alles op de hoogte, weet voor alles het juiste adres en de juiste weg: geen geval zo moeilijk of hij weet er raad op. Het verhaal gaat dat een medisch student, die van een collega een skelet had ontvangen, een nota van de kruier ontving "voor bij U.Ed. de dood aan huis bezorgd". Soms oefende de vrouw van de kruier kleine beroepswerkzaamheden uit; opschriften als "kruierij en hier gaat men uit mangelen", of "hier gaat men uit porren", of "hier wast men tule mutsen" wijzen daar op. "Komt in orde, mijnheer", dat stopwoordje van een der meest bekende Amsterdamse kruiers, Muyderman, die veel voor de pers werkt en daardoor alle belangrijke openbare gebeurtenissen van nabij meemaakt, mag de wapenspreuk heten van zijn gilde, dat vertegenwoordigd wordt door twee kruiersverenigingen D.E.V. en A.V.W.A.T. Die verenigingen zijn voortgekomen uit de noodzaak collectief gereedschappen, verhuiskisten en dergelijke aan te schaffen, teneinde aan de concurrentie van grote transportondernemingen het hoofd te kunnen bieden.

Over de sluwe: